Goodbye Michael...

Θυμήθηκα από χτες, εμένα, εσένα...
Τα μάτια μου έκπληκτα αναικάλυπταν τα βίντεο κλιπ, τον Τζωρτζ Μαικλ, τα αγόρια, την ζωή που με περίμενε... να γινω καποια.
Εβλεπα το γάντι σου, το καπέλο, κατάπινα την κάθε συνέντευξη αμάσητη, αγόραζα το κάθε περιοδικό που είχε και την πιο μικρή φωτογραφία σου.

Σ'αγαπούσα.
Δεν υπάρχει άλλη λέξη.

Και μετά έμαθα να αγαπώ αληθινούς ανθρώπους με σάρκα και οστα.
Για την παρουσία τους.
Οχι γιατι ειχαν ταλέντο.
Ωρίμασα και ωρίμασε και η αγάπη μου.

Και μεγαλωσα, και μεγάλωσες.
'Αλλαξα, αλλα εσύ άλλαξες πιο πολύ.
Και "χαθήκαμε".





Χτες το βράδυ όμως δάκρυσα λίγο για σένα.
Δεν ξέρω αν τελικά ήσουν φρικιο, παιδεραστης ή παρεξηγημένος, αυτό θα φανεί στην πορεία...
Ομως για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, ήσουν ο Μαικλ ΜΟΥ.
Και με χτύπησε στο στομάχι η θύμησή σου.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ώρες μετα.
Πέθανε ο Μαικλ.
Ο δικός μου Μάικλ;
Αυτό ειναι που σε έκανε ξεχωριστό σε τοσους ανθρωπους, σε τοσες γενεες.
Οτι ολοι σε νιώθαμε δικό μας.
Θα φανταζόσουν άραγε το ποσο πολύ σε αγαπούσε τελικά ο κόσμος, ακόμα και μετά από 10 χρόνια παρακμής και αποξένωσης;




Να μας προσέχεις, από 'κει ψηλά που πας.
Το έχουμε ανάγκη.



"...look for the rainbow in the sky.
I believe, you and I
could never really say goodbye...

wherever you may be,
I look up and see
someone in the dark, for me."